De afgelopen weken ben ik wederom 3 keer tante geworden. Ditmaal van drie kleine hummels van nog geen paar dagen oud die allemaal hun moeder verloren hebben doordat ze zijn doodgebloed na de bevalling. Dit is op zich al heel erg vervelend, maar helemaal als je bedenkt dat er niet eens iets aan gedaan is, doordat ze allemaal te laat/geen medische zorg kregen.

Het eerste kindje dat kwam was Britta en zij was enkele uren oud. De bevalling vond plaats in een kliniekje hier in de village waar ze helemaal niks kunnen. Wat nog veel vervelender is, is dat het eigenlijk de bedoeling was dat ze in onze kliniek zou gaan bevallen, maar goed waar dat ´s nachts is misgegaan weet niemand. Ook had haar man al veel eerder aan de zusters aangegeven dat hij ons wilde bellen voor de ambulance. De zusters weigerden echter het nummer te geven, uiteindelijk toen er al niks meer te redden viel leek het hen ook een goed plan om ons in te schakelen.

Een week later kregen we Ronald, een ventje van een twee dagen oud. Deze moeder was zo bijdehand om het geld wat ze van haar man gekregen had om naar het ziekenhuis te gaan in eigen zak te steken. Zo is ze dus naar een ´kliniek´ in de village gegaan waar geen verloskundige of dokter aanwezig was, laat staan dat er enige relevante medische zorg is.

Diezelfde avond nog, kregen we er ook een meisje bij. Damali was slechts enkele uren oud. Haar moeder (54 jaar!!) was 's ochtends naar een kliniek gebracht en toen het niet wilde vorderen is haar man (77 jaar!!!) naar huis gegaan om geld te verzamelen zodat ze naar het ziekenhuis zou kunnen. Helaas was dat niet zo makkelijk en was hij 's avonds nog niet terug terwijl zijn vrouw al overleden was. Dit meisje was het zoveelste kind en met een vader van 77 jaar dus helemaal overgeleverd aan onze zorg. Voor Ronald en Britta is er nog de hoop dat zij later terug kunnen naar hun eigen familie, als ze eenmaal zelf kunnen lopen en in staat zijn om vast voedsel te eten.

Alhoewel we hier vaak erg genieten van die kleine hummels, blijven het trieste verhalen. Vooral Britta heeft ons veel zorgen gebaard. Haar navelstreng was zo beroerd afgeklemd dat hij is gaan ontsteken. Iets wat een erg zorgwekkende situatie op kan leveren. Toen wij met haar in het ziekenhuis kwamen, leek het al op een beginnende meningitis. Gelukkig is er snel gehandeld en sloeg de behandeling meteen aan. Ze heeft wat geleden, aangezien haar canule bijna dagelijks weer verstopt zat en ze dus net zo veel canules gehad heeft als dat ze dagen oud was. Maar de behandeling heeft wel zijn vruchten afgeworpen, het is nu een gezond klein meiske die groeit als kool.
De afgelopen week was Britta 's avonds ‘mijn baby'. Gelukkig sliep ze redelijk goed, dus was het vooral gezellig met zo'n klein ding naast je in bed.

Naast alle kids die deze grote familie rijker is, zijn we ook een gezin rijker. Dora is namelijk getrouwd en ik had het geluk dat ik daar bij kon zijn. Erg leuk om een keer een Ugandese bruiloft mee te maken. Alhoewel ik alles weer op mijn meest tactische manier heb aangepakt. De kerkdienst zou om 2 uur beginnen en van het terrein zouden er ook veel grote kids mee gaan. Maar goed, er was hier nog een bruiloft die om 1 uur zou beginnen en toen wij ons wilden gaan omkleden zaten zij nog niet eens in de kerk. Renske en ik vonden het dus wel prima en liepen rustig terug iets na 2en om naar de kerk (buiten de poort) te gaan. Helaas, iedereen was al vertrokken. We hadden het geluk dat we nog iemand troffen die ook die kant op ging. Vol enthousiasme stapten wij de kerk in, aangezien de dienst nog niet begonnen was. Achteraf hoorden we dat precies op het moment dat wij binnen stapten het bruidspaar werd aangekondigd. Ik snapte ook al niet waarom iedereen omkeek. Na de dienst was de receptie hier op het terrein, waar wij het presteerden om weer precies op het verkeerde moment de deur te passeren. Er hing namelijk een groot lint, die de beide bruidsparen door zouden knippen. Maar omdat het zo hard regende passeerde iedereen daar om naar binnen te gaan. Zo ook wij, echter toen wij er onder door liepen werd er door de microfoon geroepen dat er vanaf dat moment niemand meer via die ingang naar binnen mocht.

Inmiddels is mijn verhaal toch weer langer dan de bedoeling was, dus zal ik de rest van de verhalen bewaren voor de volgende keer!