De dagelijkse bezigheden hier in het kinderhuis omvatten eigenlijk alles wat te maken heeft met de zorg voor kinderen. Zo ook het zorgen voor de zieke kinderen. Gezien mijn liefde voor de geneeskunde wordt er hier geprobeerd om mij ook op medisch gebied een klein beetje mee te kunnen laten draaien. Dus als er iets interessants is, mag ik vaak meekijken.
Het interessante 'iets' was ditmaal Brian.

Brian is een van de kids uit het kinderhuis en hij klaagde al een geruime tijd dagelijks over buikpijn. Eerst zijn we met hem hier naar de kliniek gegaan, waar de dokter al snel concludeerde dat dit hoogst waarschijnlijk veroorzaakt werd door zijn navelbreuk.
Hier leek het ze een goed plan als ik met Brian naar het ziekenhuis zou gaan om te kijken wat de mogelijkheden waren. Dat heb ik mij uiteraard geen twee keer laten zeggen en de week daarop zaten we met zijn tweetjes in het ziekenhuis.

De arts uit het ziekenhuis constateerde ook dat zijn buikpijn waarschijnlijk door de navelbreuk veroorzaakt werd en de enige manier om dat probleem te verhelpen was een operatie. Hoe vervelend dat voor Brian ook is, voor mij des te interessanter .

Hier gaat echter niks op tijd, dus het tijdstip van de operatie was onbekend. Als ik echter wilde kijken, moest ik 's ochtends toestemming vragen aan de arts als hij zijn ronde komt lopen. Dit kon ergens tussen 8 en 10 uur zijn. Stipt 8 uur zat ik dus weer in het ziekenhuis en stipt 10 uur was de arts er. Gelukkig vond hij het geen enkel probleem en mocht ik meekijken.

Om een klein beetje een beeld van het ziekenhuis te schetsen, het is eigenlijk een soort van kamperen. Je hebt namelijk een paar douches en wc's in een apart hok, waar iedereen met zijn eigen rolletje wc papier naar toe loopt. Verder is er een keukentje en een paar winkeltjes waar je eten kunt kopen, aangezien je in het ziekenhuis helemaal niks krijgt en er is een plek waar iedereen zijn afwas gaat doen. De ziekenzaal is een grote ruimte waar zoveel mogelijk bedden ingepropt worden en naast ieder bed zit vaak een moeder/verzorger op een matje op de grond toe te kijken. Medicijnen worden namelijk wel vanuit het ziekenhuis geleverd, maar je moet er zelf voor zorgen dat je kind ze binnen krijgt.
Privacy kennen ze hier niet, want zodra de dokter komt wordt er met een belletje gerinkeld en komt iedereen aanrennen. Iedereen zit dan in dezelfde kamer te wachten als jij je verhaal met de dokter bespreekt. Ach voor mij heeft het wel wat, want zo leer je niet alleen van je eigen kind, maar ook van de rest van de patiënten om je heen.

Maar goed, om terug te komen op die operatie. Terwijl wij buiten zaten te wachten tot ze klaar waren om Brian op de operatietafel te leggen werd ik geroepen door de arts dat ik me om moest gaan kleden. Na een babbeltje over hoe mijn studie in elkaar steekt, vroeg hij ineens of ik ook wilde assisteren. Ja uiteraard wilde ik dat, alleen ik kan nog zo weinig. Maar dat was volgens hem geen enkel probleem, van te voren ging hij uitleggen welk instrument waarvoor was en daar stond ik dan volledig steriel... Alles aangeven, hechtingen afknippen en af en toe wat darmen terug naar binnen drukken. Voor een echt volleerd arts stelt het waarschijnlijk geen drol voor, maar ik was de koning te rijk.

Met Brian gaat het trouwens ook goed. Hij mocht de dag erna naar huis en los van wat pijn heeft hij verder nergens last van.

Als je dan zo in het ziekenhuis zit, merk je toch ineens weer in wat voor andere wereld je je begeeft. Naast ons lag een baby'tje van 5 dagen oud in kritieke toestand met tetanus. Waarschijnlijk had ze dit opgelopen tijdens haar geboorte in een of andere prutkliniek in de village, door gebrek aan hygiëne. De moeder was een erg jonge vrouw die verkocht was aan een man door haar oma, omdat ze zo arm waren. De man was nu echter in geen velden of wegen te bekennen. Het kind had hij nog niet gezien en hij beloofde inmiddels al een week geld te sturen, maar ze had daar nog niks van terug gezien. Daar zat ze dan hulpeloos naast het bed van haar kindje, die het waarschijnlijk niet ging overleven, zonder eten, zonder iets.. Helaas konden wij haar ook niet meer helpen, dan door een maaltijd aan te bieden.