De afgelopen 2 weken waren rare weken. In een week kregen we ineens 4 nieuwe kinderen. De eerste was Amanda, een meisje van een dag oud. Ergens te vondeling gelegd, met de placenta er nog bij. Daarna kwam Hope Yacintha, een meisje van 9 maanden. Degene die haar achterliet zei, dat ze al eerder gevonden was en ze in eerste instantie wel voor haar wilde zorgen, maar dat nu niet maar aankon. Vervolgens kregen we Nelson, een manneke van anderhalf. Ondervoed en verwaarloosd door zijn eigen ouders die constant ruzie hadden, waar hij dus de dupe van werd.

Als laatste kregen we Juliet, een meisje van een jaar en een maand oud. De vrouw die haar achterliet, zei dat ze haar gevonden had toen ze een maand oud was en ook zei wilde/kon de zorg nu niet meer aan. Dan ben je pas een jaar oud en al 2 keer achtergelaten. Gelukkig heeft ze nu een plekje waar ze welkom is en mag blijven tot ze volwassen en zelfstandig is en waar ook nog eens van haar gehouden wordt.

Zelf ben ik de afgelopen tijd veel in het huis aan het werk en 2 ochtenden per week, mag ik mee draaien in de kliniek. De arts is echter hier iets te enthousiast over. In het overleg met hem wat er allemaal mogelijk was, had hij bedacht dat ik na het weekend op maandag zijn spreekuur wel een dag kon draaien aangezien hij graag ergens anders heen wilde. Er was een verpleegkundige en een laborant, dus met hen moest dat wel lukken volgens hem. Hier heb ik toch maar vriendelijk voor bedankt. Uiteindelijk is hij zelf gebleven en werd het een interessante dag. Ik mocht/moest helpen met het schoonmaken, van in mijn ogen een mega abces. Zelf trok ik dit toch iets minder goed, maar met een paar happe frisse lucht heb ik het wel gered. Ook mocht ik een anamnese afnemen. We hadden het er samen even over gehad, en de eerst volgende patient die zou komen en Engels sprak mocht ik doen. Dat leek mij een prima deal, 90% is toch malaria. Dus met een beetje geluk werd dat een eitje. Helaas, ik kreeg een vrouw die vertelde dat ze verkracht was en sindsdien al 3 weken bloedde. Daar sta je dan met je goede gedrag. Ik heb geprobeerd al mijn communicatievaardigheden, zoals die ons aangeleerd worden, in de strijd te gooien, maar om toch bij een diagnose te komen heeft hij uiteindelijk het gesprek overgenomen. Zo zeer als ik er van onder de indruk was, zo kalm was de patiënt.

Verder geniet ik hier nog steeds met volle teugen en leven we echt op zijn Afrikaans. De electriciteit is namelijk een drama, hebben we een keer wel stroom, dan is meestal het water er niet. Om over het internet maar helemaal niet te spreken. Ach ja, het heeft ergens ook wel wat...

De rest van de verhalen komen de volgende keer, ik heb nu even internet, dus moet daar maar snel gebruik van maken!