Ieder jaar is het toch weer de vraag, wat zal ik dit jaar mogen doen? De eerste week kwam de eerste meevaller, ik mocht gaan meehelpen in de kliniek. Inmiddels ben ik daar ook alweer mee gestopt. 95% van de patiënten die op bezoek komen spreken namelijk geen Engels. Daarnaast heb ik al enigszins geleerd hoe het werkt hier in een kliniek. Iedereen die zegt dat ze zich niet goed voelen test je op malaria d.m.v. een klein bloedtestje. Komt daar niks uit, dan prik je nog een keer, dat vinden ze hier namelijk handig, om het volledige bloedbeeld te bekijken. Komt daar ook niks uit, dan zal het wel een klinische malaria zijn en behandel je dus gewoon voor malaria. Bovendien is het ook nog eens zo dat het spreekuur na regen regelmatig erg rustig is en ik heb geen rust in mijn kont. Zij genieten ervan om lekker niks te doen, maar ik ga dan veel liever bij de kinderen zitten. Dus dit hoofdstuk is weer afgesloten.

Al snel kreeg ik er een tweede projectje bij: kinderen repareren. We hebben hier namelijk een aantal kinderen met een navelbreuk rondlopen, twee kids die scheel zijn en nog wat kleine dingen. Allemaal niet heel urgent, maar wel fijn als er een keer wat meegedaan word. Als ik dat leuk vond, mocht ik dat aan gaan pakken. En zo zat ik de afgelopen tijd, en eigenlijk nu nog steeds, minstens eenmaal per week in het ziekenhuis.

Het eerste kind waar ik mee op stap mocht was Eva. Eva is 6 jaar en loopt sinds dat wij haar hebben (ca. 6 maanden oud) met haar mond open. Dat betekende een bezoekje aan de KNO arts in Mulaga (het regeringsziekenhuis). De zorg in zo'n ziekenhuis is redelijk en het grootste voordeel is dat alles gratis is. Dit betekent echter wel dat je uren geduld moet hebben.

Zodoende ging mijn wekker die ochtend om exactly 5.00 am. Het systeem in Uganda is namelijk zo: als patient vertrek je zo vroeg mogelijk van huis, zodat je uiterlijk rond een uur of 7 aanwezig bent want in principe zijn de artsen er vanaf 8 uur.

Als arts neem je dan uitgebreid de tijd om eerst je ronde over de afdeling te lopen. Dan kom je eens kijken op de poli, groet je alle nurses, ga je even koffie drinken, ga je nog even met alle nurses kletsen om vervolgens een keer richting je spreekkamer te gaan. Inmiddels is het een uurtje of 11 als de eerste patiënten gezien worden. Als blanke is het helemaal leuk, want aangezien ik tot op heden iedere keer de enige blanke was die zat te wachten wordt je al die uren ongegeneerd aangestaard.

Maar goed, na al die uren wachten mochten wij de consultkamer binnen. Er werd geconcludeerd door de arts + zijn 5 (!!) co-assistenten dat er een operatie nodig was aangezien zowel haar keel als neusamandelen vergroot waren. Dat veroorzaakte moeilijkheid 2, de operatie assistenten waren er namelijk niet. Dus moesten we volgende week maar terugkomen om die afspraak te maken.

Bezoekje 2 was een nog grotere grap. Na de gebruikelijke 5 uur wachten zagen we de operatie assistent eindelijk die van voren af aan de hele anamnese af ging nemen. Het klopte echt. Een operatie was nodig. Nou mevrouw, dan mag u naar de afdeling gaan om daar de operatie te boeken. We hebben alleen een klein probleempje, de wachtlijst is t/m augustus 2013(!!!!). Ik heb vriendelijk bedankt en ben maar weer huiswaarts gegaan.

Inmiddels heb ik gelukkig al wel in een andere kliniek een afspraak kunnen maken. Daar kost het dan wel 200 euro, maar ja anderhalf jaar wachten is ook geen optie. Helemaal niet aangezien ze in Mulago er ook nog eens een handje van hebben om operaties tot 3 a 4 keer toe uit te stellen. Nu is ze 5 december aan de beurt. De arts was zelfs zo lief om de operatie gratis uit te voeren, zodat we alleen de rekening van het ziekenhuis hoeven te betalen. Hij vond het namelijk erg sneu voor ons als organisatie. Ook is mij beloofd dat als het ziekenhuis geen bezwaar maakt, aangezien ik relative (?) ben, ik weer mee mag naar de OK!!