Hoe vaker ik naar het ziekenhuis ga, hoe meer ik ervan geniet als ik weer gewoon een dag in het kinderhuis ben. De weeïge poeplucht bij het betreden van het kinderhuis 's ochtends vroeg, is misschien niet de lekkerste lucht, maar voelt inmiddels wel erg vertrouwd. De omhelzing van alle baby's zodra je het kinderhuis komt binnenlopen en het AUNTIE TAAAAAAAAAAAAAAAAAAMAR gezang dat je toegezongen (geschreeuwd) wordt zodra de oudere kinderen je binnen zien komen voelen heerlijk. Maar ook de standaard ‘How are you?' groet van de aunties, iedere keer weer als ze je tegen komen, het gegein onderling. Ja het voelt echt als thuis zijn.

En ook in het kinderhuis krijg ik de kans om lekker doktertje te spelen! De kinderen grijpen iedere kans om een klein beetje aandacht te krijgen met beide handen aan, waardoor ze voor de meest minuscule wondjes bij me komen. En al zeg ik het zelf, ik ben een wonderdokter. Met mijn kleine beetje ranja in een spuitje, hetgeen uiteraard druppelsgewijs toegediend moet worden, heb ik vele wonden geheeld en pijn weggenomen.

De laatste 2 weken was een bijzondere periode en heb ik echt 24/7 van de kinderen mogen en kunnen genieten. Renske moest helaas halsoverkop naar Nederland, maar hierdoor kreeg ik wel de kans om ook eens even te oefenen hoe het is een gezinnetje te hebben. Zefanja bleef namelijk bij mij achter en wat is het leuk om 's avonds uitgebreid de tijd te hebben iemand in bed te leggen.
Het is goed te zien dat onze kids wel een eigen plekje hebben, want het gemak waarmee mensen hier hun kinderen afstaan blijft onbegrijpelijk. Wij zijn blij met de komst van ieder kind, ook al hebben we er inmiddels 131. Toch maakt het me ook iedere keer weer boos en verdrietig, aangezien het altijd gepaard gaat met een triest verhaal. Ik heb wat dat betreft zoveel vragen, maar ik ben maar gestopt met zoeken naar antwoorden, want je krijgt ze toch niet.

Hosea was het eerste jongetje dat binnenkwam. Zwaar ondervoed, letterlijk vel over been, al 1.5 jaar oud, maar hij woog slechts 6 kg en dat alles door ouders die weigerden voor hem te zorgen. Zijn moeder was er klaar mee, nadat de vader weigerde support te geven en heeft hem zonder blikken of blozen bij zijn opa achtergelaten. Hij heeft hem met hetzelfde gemak teruggebracht naar zijn zoon, die samen met zijn nieuwe vrouw besloot dat het beter zou zijn als hij er niet was en de goedkoopste manier om dat te bewerkstelligen is door simpelweg geen eten te geven. Zodra hij dan gepoept had, kreeg hij er ook nog een pak rammel bij. Het resultaat is een manneke zonder zelfvertrouwen, angstig en geliefd door niemand. Langzaam aan zien we het mannetje opbloeien.

Een dag later kregen we Kaireh, hij was bij de weg achtergelaten toen hij een week oud was en is daar opgepikt door een barmhartige samaritaan. Helaas had zij er na 2 maanden ook genoeg van, waardoor hij dus wederom achtergelaten werd.
Vooral de nieuwe baby's, die in het begin wat extra zorg nodig hebben, gaan niet meteen het kinderhuis in. Dus daarom neem ik hem tot op heden 's avonds altijd mee. Wat is dat heerlijk, zelfs al is het midden in de nacht om voor zo'n klein ventje te mogen zorgen. Tja om een lang verhaal kort te maken, doe ik hier eigenlijk niks anders dan GENIETEN!

Maar afgelopen week kregen wij hier ineens ook schokkend nieuws, zoals sommigen wellicht al gehoord hebben. Piet en Pita zouden voor twee weken naar Zuid Afrika gaan, maar eenmaal daar aangekomen zijn ze beroofd. Het was echter niet alleen een beroving, maar er is ook op ze geschoten, waarbij Pita was geraakt in haar hoofd. Los van het feit dat het voor hen zelf verschrikkelijk is, deed het me nog meer pijn om de kinderen hier te zien. Dezelfde avond nog zat de hele Noah's Arc familh in de kerk om voor hen te bidden. Gelukkig lijkt het de goede kant op te gaan, de operatie heeft ze goed doorstaan en ze is zelfs al van de IC af.