Terwijl een van de kinderen naast mij al lekker ligt te slapen tijdens zijn logeerpartijtje, heb ik mooi even de tijd om een kleine update te geven over mijn belevenissen van de afgelopen tijd. Maar allereerst voor iedereen een liefdevol en gelukkig nieuwjaar!

Met de missie om dit jaar alle kinderen te repareren, ging ik met Dave (3 jaar) en Tamar (7 jaar) op pad naar de eye clinic in Mulago (het grote regeringsziekenhuis). De eerste keer was meteen succesvol, de kids zouden 3 weken later geopereerd worden.

Samen met een van de aunties ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Aangezien je zelf je kind naar de OK moet brengen en daar ook moet blijven wachten totdat ze klaar zijn en het kind wakker wordt, was het dus onmogelijk om dit alleen te doen. En ach, stiekem is het ook een stuk gezelliger met zijn tweetjes, want hoewel je daar je ogen uitkijkt, is er verder bijzonder weinig te beleven. Met zijn 4tjes hadden we een privé kamer. Dat klinkt erg luxe, in de praktijk viel dat erg tegen. Onze muren waren namelijk gedecoreerd met een mengelmoes van schimmel en spinnenwebben. In de hoek hadden we een mini zwembadje, waarvan we hoopten dat het alleen maar water was en door het raam kwam een fris windje met een heerlijke eau de urine.

De eerste dag hebben we lekker wat rondgewandeld op het ziekenhuis terrein, aangezien we er al om 10 a.m. moesten zijn, terwijl de kids de volgende ochtend (!!) geopereerd zouden worden. Wij hadden het verzoek gekregen, of we vanaf ’s nachts de kinderen dan ook geen eten meer wilde geven. Ze zouden namelijk om 8 uur ’s ochtends beginnen met opereren. Echter hadden ze al 2 dagen geen water waardoor eerst al het linnen gewassen en gesteriliseerd moest worden. Zodoende begonnen ze om half 12 aan de eerste operatie en Dave en Tamar waren nummer 5 en 6. We hebben het geluk gehad dat wij de laatste 2 voor die dag waren, waardoor ze in ieder geval niet voor niks de hele dag (tot half 3 p.m.) zijn uitgehongerd. Er stonden namelijk nog 6 kinderen op de planning voor die dag, die rond half 2 te horen kregen dat ze die dag niet meer aan de beurt zouden komen.

De OK heb ik me enorm over verbaasd. Terwijl aan de ene kant ‘steriel’ gewerkt werd, liepen aan de andere kant, via dezelfde ingang, de patiënten in en uit. De uitslaapkamer was nog mooier. Dat was namelijk gewoon een brancard op de gang, met een half gordijn er omheen.

Rustig uitslapen zat er in ieder geval niet in, want ze probeerden de kids zodra ze de OK afkwamen wakker te maken d.m.v. pijnprikkels toe te dienen. Tja, this is Africa!

De ochtend erop was Tamar al vrij vroeg wakker, maar doordat haar ogen afgeplakt waren en ze dus niks zelf kon vroeg ze aan mij of ik haar pleisters er af wilde halen, zodat ze zich aan kon kleden. Had ik haar net uitgelegd dat het pas 5.45 a.m. was en dus nog tijd om te slapen, komt er een zuster 5 minuten later binnen stappen. Goodmorning, are you still sleeping? En hupsakee, daar ging onze gezellige sfeerverlichting, de Tl buis, aan. How are you and how are the patients? Fine, okay, see you! En weg was ze weer. Anderhalf uur later kwam er pas weer een zuster die echt naar onze kids kwam kijken en het verband eraf haalde.

In de tussentijd durfde we ook niet verder te slapen, omdat we verwachtten dat de zuster erg snel terug zou zijn. Al die tijd hebben we dus braaf op bed zitten wachten. Douchen hadden we ook al niet echt zin in, want het is maar de vraag of je er daar echt schoner van wordt. Het douche hokje is gemiddeld 1 m2. Hierin moet je een jerrycan + een teiltje meenemen. Dan is het de kunst om zo snel mogelijk je te wassen, zonder de muren aan te raken. Eenmaal een muur aangeraakt kun je namelijk weer van voren af aan beginnen.

En ondanks alle smerigheid + het urenlange wachten, heb ik van die paar dagen enorm genoten. De operaties zijn geslaagd en voor mij was het weer een hele ervaring. Tijdens de controles waren ze erg tevreden. Ik heb nog een bezoekje met ze te gaan om te kijken of Tamar ook een bril nodig heeft, maar daarna kan ik Tamar en Dave van mijn ‘to do’ list afstrepen. Tja het einde van mijn trip komt angstvallig dichtbij, maar gelukkig is mijn missie van dit jaar ook bijna volbracht. Zo niet, heb ik een goede reden om snel weer terug te gaan! ;-)