Zoals beloofd, een laatste update. De afgelopen periode was voor mij extra bijzonder, doordat ik 24/7 omgeven werd door kinderen. Door de situatie met Piet en Pita en het verlof van Renske, mocht ik tijdelijk de leiding van de nurses op me nemen. Aangezien we met de nurses voor alle babies en zieke kinderen zorgen, was dit een super leuke uitdaging voor een bijna co-schapper.

Hierdoor zat ik bijna dagelijks in het ziekenhuis. Ik wilde er dolgraag voor vechten dat al 'mijn kids' geopereerd en gereviewed zouden zijn voordat ik terug zou moeten naar Nederland. Maar daarnaast heb ik nu met eigen ogen mee mogen maken, hoe we hier af en toe moeten vechten voor de levens van deze kids. Een jongetje (1 jaar) had al een half jaar TB medicatie geslikt en was daarmee klaar met zijn behandeling, toen de koorts weer terug kwam. Hij had last van hoge koortspieken en gewichtsverlies. Zou het dan toch nog de TB zijn, of iets anders? Na vele onderzoeken en vele overleggen tussen de verschillende artsen is er uiteindelijk besloten om wederom voor TB te behandelen. Helaas knapte hij ook daar niet van op. Hierdoor moest hij met een tweede behandeling starten die nog veel intensiever is, met o.a. de eerste maand iedere dag een injectie. We hadden niet veel keus, toch voelt het naar, als je ziet dat het ventje aan het vechten is voor zijn leven en in zijn korte leventje al zoveel heeft moeten verduren. Zo abrupt als ik in zijn leventje ben gekomen, heb ik hem helaas ook weer achter moeten laten. Gelukkig weet ik dat er iemand is, die weer net zo hard voor zijn leven zal vechten als daarvoor. Toch voelt het dubbel hem zo achter te laten. Na al die ziekenhuisbezoekjes bouw je toch een bijzondere band op.

Maar ook een van onze nieuwe kids heeft ons veel zorgen gebaard. Hij kwam ernstig ondervoed binnen. Hij had vaak koorts, dan weer diarree, verkouden, altijd hoesten, een slechte huid. Onze angst was HIV. Tijdens het wachten op de uitslag, voelde ik me ineens hondsberoerd. Gelukkig was de uitslag negatief. Na de nodige testen voor TB en andere ongein, lijkt het erop, dat alles het gevolg is van zijn ondervoeding. Alhoewel dat ook erg vervelend is, is het ook een hele geruststelling.

Ondanks dat de reden achter een ziekenhuisbezoek over het algemeen niet leuk is, waren onze uitstapjes altijd een feest. Een 'zieke' + enkele gezonde kids en ik. Voor hen was het vaak de eerste keer dat ze met het openbaar vervoer reisde, hetgeen voor veel hilariteit zorgde. Bovendien was het met zoveel kids altijd gezellig in de wachtkamer. Vooral de eerlijkheid van kinderen blijft heerlijk.

's Avonds bleef ik lekker in de feeststemming, tijdens mijn dagelijkse pyamaparty met enkele kids. Alhoewel sommige kids dachten dat ze wel konden reserveren voor enkele weken, had ik iedere dag weer andere kids over de vloer. Wat chipjes of popcorn met een beetje fris erbij, een spelletje of een boekje voorlezen en de avondparty was weer compleet.

En toen stond ik ineens weer in Nederland. Een grote kamer, helemaal alleen. Alhoewel ik best zin heb in mijn co-schappen is het toch ook wel ongezellig. Geen geklets 's avonds in bed, 's ochtends niemand die je wakker komt maken met de vraag of het al tijd is om op te staan rond 5 uur 's ochtends. Of die midden in de nacht komen vragen of je de lamp in de badkamer wil aandoen. Geen kids die door je raampje komen turen of je nog in huis bent.

Gelukkig zijn de vooruitzichten goed. De drieling heeft namelijk besloten dat ze ook doktoren willen worden en dan samen met mij een kliniek gaan runnen. Mary is zelfs al begonnen met oefenen, terwijl ik probeerde het gewicht van iemand te bepalen op zo'n ouderwetse weegschaal, zat zij ondertussen ook aan de knoppen te prutsen. Ik wilde haar wegsturen, maar zij antwoordde heel bijdehand: neehee, ik moet toch oefenen voor als ik later dokter ben. Tja, het blijven toch echt fantastische meiden.

Inmiddels zit ik weer in Nederland en kijk ik terug op een fantastische tijd. Stiekem kijk ik ook alweer uit naar mijn volgende bezoek! :)

Toch jammer dat het weer niet paste!