Gewoon een bijzonder gezellige week...

De weken vliegen hier altijd voorbij. Vaak zijn het ´gewone gezellige' weken en soms heb je het geluk dat het bijzondere en gezellige weken zijn. En dat was nou precies het geval deze afgelopen week.

Maandag ben ik een dagje met Caleb naar Mildmay (de HIV kliniek) geweest. Het ging verder goed met hem, dus even op controle en daarna er mooi een gezellig dagje van gemaakt. Samen ergens eten en tegen het eind van de middag waren we weer terug bij Noah's Ark.

Dinsdag was onverwacht een bijzondere dag. Ik ging naar de kliniek om hechtingen bij een van de kids te laten verwijderen, maar mocht ineens helpen bij een bevalling. De verloskundige legde erg veel uit en met dat het kind er was mocht ik de navelstreng doorknippen en het kind verder verzorgen. Toch wel bijzonder hoor, zo'n klein manneke in je handen van een paar seconde oud. De vrouw was verder helemaal alleen gekomen, dus ik vroeg me af waar haar man was. Maar dat is hier dus niet gebruikelijk dat hij er bij is. Volgens de verloskundige moest de man gewoon werken, hij was namelijk druk en ach, hij ziet het kind toch vanzelf wel als het eenmaal thuis is.

Woensdag heb ik voor het eerst een keertje een vrije dag genomen en ben ik even naar Kampala geweest met Renske en Zefanja. Een middagje in het Uganda museum, best grappig alleen was onze gids nogal sloom en langdradig. Maar goed, hij bleef geduldig, ook al hadden wij het concentratievermogen van een olifant.

Donderdag zijn we een dagje gaan zwemmen met een aantal kids. Dit was de eerste keer dat de groep van de drieling mocht, maar dat mocht de pret niet drukken. Geen van allen kende ook maar enige angst. Dus we hebben wat afgestoeid in het water.

Vrijdag was een echte gewone dag. Lekker knuffelen, spelen, eten geven, luiers verschonen, badderen en met een paar kids naar de kliniek. Ook heb ik eindelijk mijn eigen huisje gekregen. Mijn huisgenootjes sliepen vaak nog als ik 's ochtends het huis in ging, en als ik 's avonds thuis kwam lagen ze vaak al te slapen. Een eigen plekje is dus erg fijn. Bovendien krijg ik hier regelmatig een bezoekje van de kids, die even naar binnen komen kijken of ik er ben. Hetgeen stiekem best leuk is.

En zaterdag was voor mij toch ook wel een beetje een bijzondere dag. De drieling was jarig!! 's Middags zijn ze gezellig bij mij komen lunchen en spelen en ik had zelfs nog een doos voor zelfmaak tompoezen. Dus het was een bezoekje inclusief gebak. 's Avonds was het uiteraard feest aan tafel met pannekoeken en cadeautjes.

Dus om een lang verhaal kort te maken, het was hier de afgelopen week dagelijks feest en het gaat dus ontzettend goed met me!

De Seeds of Makula

En dan tussen alle bedrijven door nog even snel weer een berichtje, met een lang beloofde foto. Velen heb ik gestalkt de afgelopen maanden met verhalen over de Ugandese zang- en dansgroep van de Makula Foundation School, die toen 6 weken door Nederland toerde.

Ieder jaar vind ik het leuk om de Makula Foundation School in Kampala weer op te zoeken, dit jaar was dat nog iets bijzonderder. Precies een maand daarvoor had ik de kids namelijk uitgezwaaid op Schiphol. Met dat ik het terrein op kwam lopen, kwam de kleine Ronnie me tegemoet gerend en vloog me om de nek. De rest was een stuk verlegener. Dan merk je toch goed wat het verschil is tussen Nederland en Uganda. In Nederland waren ze super gezellig en ontdeugend en nu waren het weer echt Ugandese kids. Maar goed, we zijn met allen ergens apart gaan zitten om zo even gezellig te kunnen kletsen over hoe het was om weer terug te zijn en zo zag ik ineens weer de Seeds terug zoals ik ze kende. Spontaan, ontdeugend en altijd in voor een geintje.

Toen ik wegging stonden ze dan ook op de veranda te zwaaien, dag lekkerding! Ook kreeg ik het verzoek of ik iedereen in Nederland die ze gezien hadden de groetjes wilden doen. Ze kijken met zijn allen terug op een fantastische tijd, zoals een van de kids zei: alsof ze in een droom geleefd hadden. Dus bij deze de hartelijke groeten van die 12 fantastische kids en zij maken het goed.

En dan ben je alweer 2 weken in Afrika

De afgelopen 2 weken waren rare weken. In een week kregen we ineens 4 nieuwe kinderen. De eerste was Amanda, een meisje van een dag oud. Ergens te vondeling gelegd, met de placenta er nog bij. Daarna kwam Hope Yacintha, een meisje van 9 maanden. Degene die haar achterliet zei, dat ze al eerder gevonden was en ze in eerste instantie wel voor haar wilde zorgen, maar dat nu niet maar aankon. Vervolgens kregen we Nelson, een manneke van anderhalf. Ondervoed en verwaarloosd door zijn eigen ouders die constant ruzie hadden, waar hij dus de dupe van werd.

Als laatste kregen we Juliet, een meisje van een jaar en een maand oud. De vrouw die haar achterliet, zei dat ze haar gevonden had toen ze een maand oud was en ook zei wilde/kon de zorg nu niet meer aan. Dan ben je pas een jaar oud en al 2 keer achtergelaten. Gelukkig heeft ze nu een plekje waar ze welkom is en mag blijven tot ze volwassen en zelfstandig is en waar ook nog eens van haar gehouden wordt.

Zelf ben ik de afgelopen tijd veel in het huis aan het werk en 2 ochtenden per week, mag ik mee draaien in de kliniek. De arts is echter hier iets te enthousiast over. In het overleg met hem wat er allemaal mogelijk was, had hij bedacht dat ik na het weekend op maandag zijn spreekuur wel een dag kon draaien aangezien hij graag ergens anders heen wilde. Er was een verpleegkundige en een laborant, dus met hen moest dat wel lukken volgens hem. Hier heb ik toch maar vriendelijk voor bedankt. Uiteindelijk is hij zelf gebleven en werd het een interessante dag. Ik mocht/moest helpen met het schoonmaken, van in mijn ogen een mega abces. Zelf trok ik dit toch iets minder goed, maar met een paar happe frisse lucht heb ik het wel gered. Ook mocht ik een anamnese afnemen. We hadden het er samen even over gehad, en de eerst volgende patient die zou komen en Engels sprak mocht ik doen. Dat leek mij een prima deal, 90% is toch malaria. Dus met een beetje geluk werd dat een eitje. Helaas, ik kreeg een vrouw die vertelde dat ze verkracht was en sindsdien al 3 weken bloedde. Daar sta je dan met je goede gedrag. Ik heb geprobeerd al mijn communicatievaardigheden, zoals die ons aangeleerd worden, in de strijd te gooien, maar om toch bij een diagnose te komen heeft hij uiteindelijk het gesprek overgenomen. Zo zeer als ik er van onder de indruk was, zo kalm was de patiënt.

Verder geniet ik hier nog steeds met volle teugen en leven we echt op zijn Afrikaans. De electriciteit is namelijk een drama, hebben we een keer wel stroom, dan is meestal het water er niet. Om over het internet maar helemaal niet te spreken. Ach ja, het heeft ergens ook wel wat...

De rest van de verhalen komen de volgende keer, ik heb nu even internet, dus moet daar maar snel gebruik van maken!

Welcome back in Noah’s Arc Family!

De dagen vliegen voorbij, daarom duurde het ook even voordat ik een stukje op de weblog kon schrijven. Ik heb geen eigen internet, dus moet dan naar het kantoor toe, maar stiekem is het veel te leuk bij de kids om daar tijd voor te maken.

Mijn ontvangst was in ieder geval weer geweldig. ´s Ochtends om 3 uur kwam ik aan. Aangezien de kids nu nog naar school gaan en dan rond 6 uur/half 7 opstaan, leek het mij niet nuttig om eerst nog te gaan slapen. Ik ben meteen het kinderhuis ingedoken, waar ik omhelst werd door de auntie die nachtdienst had. Ieder jaar veranderd een groot deel van het personeel, gelukkig was dit een bekende en kon ik lekker bijkletsen. Vanaf 5 uur kreeg de eerste baby de fles, dus ik heb me niet hoeven vervelen. Toen de kids 's ochtends in de smiezen kregen dat ik weer terug was, was het feest compleet. Schijnbaar heeft mijn wond van vorig jaar erg veel indruk gemaakt, want na de nodige knuffels was dat ongeveer het eerste waar ze naar vroegen.

Erg fijn dat dit jaar na het warme ontvangst, ik eigenlijk geen seconde heb hoeven wennen. Het is zo ‘normaal' om hier weer terug te zijn. De kids, de aunties, de omgeving.. Alsof ik nooit ben weggeweest. Alleen de koude douche blijft iedere ochtend weer een taaie sessie!

En ik had zelfs een soort van geluk, want ik mocht de eerste dag met de ambulance mee naar het ziekenhuis. Hier in de kliniek was er een meisje opgenomen met meningitis en die was er nogal slecht aan toe, waardoor ze doorverwezen werd naar een groter ziekenhuis. Hoe het uiteindelijk is afgelopen weet ik niet, want nadat we haar overgedragen hebben daar, heb ik er in ieder geval niks meer van gehoord.

Momenteel ben ik zelf nog gewoon lekker in het huis mee aan het draaien en overal een beetje aan het helpen. Als het goed is krijg ik vanaf volgende week een iets strakkere planning, zodra duidelijk is wat ik precies ga doen.

Voor nu laat ik het hier even bij, er moeten namelijk weer een aantal baby's de fles krijgen. Ik heb inmiddels ook weer een Ugandees telefoonnummer: +256775853430. Mijn adres hier is NACMU, t.a.v. Tamar Goossens, P.O. Box 355 Mukono, Uganda.