Het is weer zaterdag!!!!

Iedere zaterdag gaan we met de kids vissen in onze visvijvers. Het doel is om genoeg vis te vangen zodat we er op zondag van kunnen eten. Ik hoop stiekem altijd dat we alleen maar kleintjes vangen, dan kunnen we het namelijk niet eten.

Nee zonder gein, het leukste van het vissen is dat je wat leuks te doen hebt met voornamelijk de grotere kids. Zij zitten doordeweeks altijd op school en verdwijnen 's avonds in hun family units, waardoor je veel minder de kans krijgt om tijd met hen door te brengen. Dus dit is het uitgelezen moment om lekker met ze te ouwehoeren. Af en toe dondert er weer eens iemand in het water, wat zeker bijdraagt aan de pret!

Wij zorgen vaak voor wat ranje en een koekje en het feest is helemaal compleet.

Dora met haar vis:

P.s dit was even snel een klein berichtje tussendoor. Binnenkort komt er weer een uitgebreider verslag van wat ik hier momenteel allemaal uitspook. Ik heb al weer zoveel beleefd, maar doordat er zoveel te doen is, en het allemaal zo leuk is, schiet het updaten van mijn weblog er vaak bij in. Mijn excuses!

Wel bedankt voor alle leuke, lieve reacties. Ik vind het erg leuk om te zien dat zoveel mensen meelezen en leven met mijn avonturen hier!

Op pad met het catfishvangteam

Er waren eens... 2 dappere meiden die erg betrokken waren met het gevarieerde eetpatroon van de 129 kids uit de grote Noah's Ark familie. Dus trokken zij de stoute schoenen aan om de nog nooit geziene mega Catfish te gaan vangen. De vissen zwommen ergens in een modderpoel op de bodem van een van de visvijvers en lieten zich niet zomaar aan de haak slaan.

Dus... samen met het grote catfishvangteam gingen zij aan de slag. Het grote catfishvangteam bestond uit een mega visnet, 5 oerdomme maar wel hardwerkende uncles en uiteraard Renske en Tamar. De eerste poging was zwaar. De uncles verzopen zowat in de modder zodat er geen enkele vis onder het net door zou zwemmen. Wij hadden de blaren op onze handen staan van het trekken aan het net. Vol trots haalden we het net boven water. Vangst: 10 kg modder + wat rotzooi.

Maar... wij laten ons uiteraard niet zomaar uit het veld slaan. Dus gingen we vrolijk weer terug naar de andere kant en werd het net weer in het water gehesen. Deze keer hadden wij meer geluk. Geen verzopen uncles en 25 mega vissen, waarvan we er 7 meenamen voor de kinderen. Het helpen bij dit alles betekende echter ook dat we op moesten draaien voor het slachten van de vis.

Dat...was even andere koek. Eerst kregen ze een plaatselijk verdoving, door middel van een paar flinke meppen op de kop met een stuk hout. Nadat ze op tafel lagen hebben we onze anatomielessen herhaald in de praktijk. De eerste stap was met een bot mes zien de buik open te snijden. Nadat dit gelukt was moest de boel eruit gegapt worden: maag, lever, darmen, hart en kieuwen. Terwijl het hart rustig doorklopte op tafel kreeg de vis nog een laatste wasbeurt voor hij helemaal in stukken gesneden werd en opgebaard werd in ons vissenmortuarium: de vriezer!

Eindresultaat: 20 kg vis voor de kids!

P.s de week erop werden wij wederom betrokken bij het menu van deze kids. Of we meegingen champignons plukken? We hebben vriendelijk gevraagd of dit ook met het grote net kon? Helaas niet, dus dit viel buiten onze specialiteiten.

Live vanuit Uganda...

En toen was ik ineens uitgenodigd als special guest op het Rob Goossens Interhouse MDD festival van de Makula Foundation School... Zo'n festival wordt wel vaker gehouden, maar ditmaal dus vernoemd naar mijn eigen vader als dank en ter ere van. Eigenlijk was het de bedoeling dat ik de prijzen naderhand zou uitdelen als vertegenwoordiger van, alleen hadden ze mij pas een week van tevoren op de hoogte gesteld van het hele gebeuren, waardoor ik ook nog iets anders had die dag.

Het is wel duidelijk dat er een grote Nederlandse invloed in het project zit. Toen wij namelijk aankwamen in Kampala, kwam de regen al minstens enkele uren met bakken uit de hemel vallen en de meest geniale regel in Uganda is dat als het regent er niks gebeurt, dan staat alles hier even stil. Wij waren dus gezellig nog wat aan het drinken in de stad, bleek ineens dat het festival gewoon op tijd begonnen was. Konden ze me daarna eindelijk introduceren, was ik net weggelopen om de kids ‘achter de schermen' te begroeten.

Makula Foundation School

Makula Foundation School 2

Zomaar wat foto's van mijn leventje hier...

Dit is de kleine Britta, links enkele dagen oud en rechts na 5 weken. De eerste week van haar leventje logeerde ze bij mij, inmiddels is ze harstikke gezond en slaapt ze lekker in het kinderhuis.

Dagelijks wordt ik wakker met aapjes om mij heen (en nee dan doel ik niet op de kids).

De kids doen niets liever dan helpen, dus meestal is het een gevecht wie mag helpen met wassen..

Ditmaal waren Mary en Gladys de gelukkige..

Tja het ziet er redelijk geposeerd uit, maar niets is minder waar. Iedere ochtend is het een vrolijk gezicht al die kleurige uniformpjes.

En uiteraard kan een foto van de drieling niet ontbreken..

Hooggeëerd bezoek

Ook al is het al een paar weken terug (16 september), het bezoekje van de Kabaka (koning) blijft toch wel noemenswaardig. Kabaka Ronald Mwendi Mutebi II is de koning van de Baganda, de grootste stam van Uganda, en samen met zijn koningin Nnabagereka kwam hij bij Noah's Ark op bezoek.
Wekenlang stond alles in het teken van dit bezoek. De kinderen waren druk bezig met vlaggetjes kleuren en dansen instuderen, het tweede gedeelte van de kliniek moest af aangezien hij dat zou openen en uiteraard moest de rest van het terrein er ook perfect uitzien. Bovendien was het niet alleen bij ons op het terrein het onderwerp van de dag, maar werd er in de village om ons heen ook nergens anders meer over gesproken.
Als een van de weinige Ugandezen, stond de Kabaka bekend als een zeer punctueel persoon. Hij zou ons 's ochtends om 9 uur komen bezoeken. De helft van het personeel was tot 's avonds laat doorgegaan om vervolgens 's ochtends om 3 uur weer verder te gaan met de laatste puntjes op de i te zetten. Helaas, wat blijven wij blanken toch een dom volk. Stipt half 12 stond hij namelijk op de stoep.
Ook werd er van te voren gesproken over honderden regeltjes. Je mocht je niet verplaatsen, geen foto's en vooral niet uit jezelf tegen de Kabaka praten. Ook al liep er 100 man extra security rond, iedereen ging van hot naar her en het was geen enkel probleem.
Doordat meneer te laat was, werd het programma behoorlijk ingekort. Arme kids, wekenlang hebben ze staan oefenen en nou konden ze niet eens al hun dansen opvoeren. Wel heeft hij de hele toer gemaakt en daarbij het tweede gedeelte van de kliniek geopend.
Bij de kleuterschool werd nog eens benadrukt hoe bijzonder dit bezoekje voor Noah's Ark is. Als slogan hebben we van nobody to somebody en nu de kids dus blijkbaar zelfs een bezoekje van de koning waardig zijn, betekent dat ze wel degelijk een somebody zijn.

Ja dit is hem dan echt, de kabaka met zijn vrouw Nnabagereka.

Hij gaat nooit alleen op pad, maar neemt los van alle politie die er dan rondloopt ook altijd zijn eigen traditonele bewakers mee.

De grote meiden die vol trots de Kabaka mogen verwelkomen met hun dans.

De kids die staan te zwaaien met hun zelfgemaakte vlag van de Baganda.

De extra bewaking die er die dag bij ons rondliep om te zorgen dat niemand de Kabaka zomaar zou aanraken!

Voor velen natuurlijk een fantastisch moment, Piet die volledig knielt voor de Kabaka.

En uiteraard wordt hij ook onderweg bijgestaan door vele bewakers in zijn konvooi.

Yacintha

Een tijdje terug schreef ik al over Yacintha Hope die wij op 8 augustus in onze grote Noah´s Ark familie mochten verwelkomen. Een klein meisje, 7 maanden oud, die de dupe werd van een tweede huwelijk. In eerste instantie was de tweede vrouw van haar vader erg blij met haar, maar toen zij ernstig ziek werd veranderde alles. Zij was er namelijk van overtuigd dat dit veroorzaakt was door de moeder van Yacintha, die haar namelijk behekst had.
Zo was dit kind ineens niet meer welkom en moesten ze er vanaf. Degene die toen de zorg overgenomen had, kon dat ook nu niet meer aan en bracht haar bij de politie. Onze social worker heeft de vader kunnen traceren en die wilde wel kijken of hij niet iets kon regelen zodat ze toch bij familie op kon groeien.

Uiteindelijk is daar een ruime maand overheen gegaan, maar vandaag (13 september) hebben we haar weer op het politiebureau aan de familie terug mogen geven. Aan de ene kant is het sneu voor het kleine ding dat ze net gewend was aan haar plekje in het grote kinderhuis en nu weer zal moeten wennen aan een oma die ze nog nooit eerder gezien heeft. Maar uiteindelijk is dit toch het beste voor het kind. Ook al doen we hier nog zo ons best om de kinderen nergens te kort aan te doen, we zullen nooit kunnen tippen aan een eigen gezin. Dus zijn we erg blij en dankbaar dat zij weer terug is bij haar eigen familie.

Helpen op de OK!!!

De dagelijkse bezigheden hier in het kinderhuis omvatten eigenlijk alles wat te maken heeft met de zorg voor kinderen. Zo ook het zorgen voor de zieke kinderen. Gezien mijn liefde voor de geneeskunde wordt er hier geprobeerd om mij ook op medisch gebied een klein beetje mee te kunnen laten draaien. Dus als er iets interessants is, mag ik vaak meekijken.
Het interessante 'iets' was ditmaal Brian.

Brian is een van de kids uit het kinderhuis en hij klaagde al een geruime tijd dagelijks over buikpijn. Eerst zijn we met hem hier naar de kliniek gegaan, waar de dokter al snel concludeerde dat dit hoogst waarschijnlijk veroorzaakt werd door zijn navelbreuk.
Hier leek het ze een goed plan als ik met Brian naar het ziekenhuis zou gaan om te kijken wat de mogelijkheden waren. Dat heb ik mij uiteraard geen twee keer laten zeggen en de week daarop zaten we met zijn tweetjes in het ziekenhuis.

De arts uit het ziekenhuis constateerde ook dat zijn buikpijn waarschijnlijk door de navelbreuk veroorzaakt werd en de enige manier om dat probleem te verhelpen was een operatie. Hoe vervelend dat voor Brian ook is, voor mij des te interessanter .

Om een klein beetje een beeld van het ziekenhuis te schetsen, het is eigenlijk een soort van kamperen. Je hebt namelijk een paar douches en wc's in een apart hok, waar iedereen met zijn eigen rolletje wc papier naar toe loopt. Verder is er een keukentje en een paar winkeltjes waar je eten kunt kopen, aangezien je in het ziekenhuis helemaal niks krijgt en er is een plek waar iedereen zijn afwas gaat doen. De ziekenzaal is een grote ruimte waar zoveel mogelijk bedden ingepropt worden en naast ieder bed zit vaak een moeder/verzorger op een matje op de grond toe te kijken. Medicijnen worden namelijk wel vanuit het ziekenhuis geleverd, maar je moet er zelf voor zorgen dat je kind ze binnen krijgt.
Privacy kennen ze hier niet, want zodra de dokter komt wordt er met een belletje gerinkeld en komt iedereen aanrennen. Iedereen zit dan in dezelfde kamer te wachten als jij je verhaal met de dokter bespreekt. Ach voor mij heeft het wel wat, want zo leer je niet alleen van je eigen kind, maar ook van de rest van de patiënten om je heen.

Maar goed, om terug te komen op die operatie. Terwijl wij buiten zaten te wachten tot ze klaar waren om Brian op de operatietafel te leggen werd ik geroepen door de arts dat ik me om moest gaan kleden. Na een babbeltje over hoe mijn studie in elkaar steekt, vroeg hij ineens of ik ook wilde assisteren. Ja uiteraard wilde ik dat, alleen ik kan nog zo weinig. Maar dat was volgens hem geen enkel probleem, van te voren ging hij uitleggen welk instrument waarvoor was en daar stond ik dan volledig steriel... Alles aangeven, hechtingen afknippen en af en toe wat darmen terug naar binnen drukken. Voor een echt volleerd arts stelt het waarschijnlijk geen drol voor, maar ik was de koning te rijk.

Met Brian gaat het trouwens ook goed. Hij mocht de dag erna naar huis en los van wat pijn heeft hij verder nergens last van.

Als je dan zo in het ziekenhuis zit, merk je toch ineens weer in wat voor andere wereld je je begeeft. Naast ons lag een baby'tje van 5 dagen oud in kritieke toestand met tetanus. Waarschijnlijk had ze dit opgelopen tijdens haar geboorte in een of andere prutkliniek in de village, door gebrek aan hygiëne. De moeder was een erg jonge vrouw die verkocht was aan een man door haar oma, omdat ze zo arm waren. De man was nu echter in geen velden of wegen te bekennen. Het kind had hij nog niet gezien en hij beloofde inmiddels al een week geld te sturen, maar ze had daar nog niks van terug gezien. Daar zat ze dan hulpeloos naast het bed van haar kindje, die het waarschijnlijk niet ging overleven, zonder eten, zonder iets.. Helaas konden wij haar ook niet meer helpen, dan door een maaltijd aan te bieden.

Een grote familie uitbreiding

De afgelopen weken ben ik wederom 3 keer tante geworden. Ditmaal van drie kleine hummels van nog geen paar dagen oud die allemaal hun moeder verloren hebben doordat ze zijn doodgebloed na de bevalling. Dit is op zich al heel erg vervelend, maar helemaal als je bedenkt dat er niet eens iets aan gedaan is, doordat ze allemaal te laat/geen medische zorg kregen.

Het eerste kindje dat kwam was Britta en zij was enkele uren oud. De bevalling vond plaats in een kliniekje hier in de village waar ze helemaal niks kunnen. Wat nog veel vervelender is, is dat het eigenlijk de bedoeling was dat ze in onze kliniek zou gaan bevallen, maar goed waar dat ´s nachts is misgegaan weet niemand. Ook had haar man al veel eerder aan de zusters aangegeven dat hij ons wilde bellen voor de ambulance. De zusters weigerden echter het nummer te geven, uiteindelijk toen er al niks meer te redden viel leek het hen ook een goed plan om ons in te schakelen.

Een week later kregen we Ronald, een ventje van een twee dagen oud. Deze moeder was zo bijdehand om het geld wat ze van haar man gekregen had om naar het ziekenhuis te gaan in eigen zak te steken. Zo is ze dus naar een ´kliniek´ in de village gegaan waar geen verloskundige of dokter aanwezig was, laat staan dat er enige relevante medische zorg is.

Diezelfde avond nog, kregen we er ook een meisje bij. Damali was slechts enkele uren oud. Haar moeder (54 jaar!!) was 's ochtends naar een kliniek gebracht en toen het niet wilde vorderen is haar man (77 jaar!!!) naar huis gegaan om geld te verzamelen zodat ze naar het ziekenhuis zou kunnen. Helaas was dat niet zo makkelijk en was hij 's avonds nog niet terug terwijl zijn vrouw al overleden was. Dit meisje was het zoveelste kind en met een vader van 77 jaar dus helemaal overgeleverd aan onze zorg. Voor Ronald en Britta is er nog de hoop dat zij later terug kunnen naar hun eigen familie, als ze eenmaal zelf kunnen lopen en in staat zijn om vast voedsel te eten.

Alhoewel we hier vaak erg genieten van die kleine hummels, blijven het trieste verhalen. Vooral Britta heeft ons veel zorgen gebaard. Haar navelstreng was zo beroerd afgeklemd dat hij is gaan ontsteken. Iets wat een erg zorgwekkende situatie op kan leveren. Toen wij met haar in het ziekenhuis kwamen, leek het al op een beginnende meningitis. Gelukkig is er snel gehandeld en sloeg de behandeling meteen aan. Ze heeft wat geleden, aangezien haar canule bijna dagelijks weer verstopt zat en ze dus net zo veel canules gehad heeft als dat ze dagen oud was. Maar de behandeling heeft wel zijn vruchten afgeworpen, het is nu een gezond klein meiske die groeit als kool.
De afgelopen week was Britta 's avonds ‘mijn baby'. Gelukkig sliep ze redelijk goed, dus was het vooral gezellig met zo'n klein ding naast je in bed.

Naast alle kids die deze grote familie rijker is, zijn we ook een gezin rijker. Dora is namelijk getrouwd en ik had het geluk dat ik daar bij kon zijn. Erg leuk om een keer een Ugandese bruiloft mee te maken. Alhoewel ik alles weer op mijn meest tactische manier heb aangepakt. De kerkdienst zou om 2 uur beginnen en van het terrein zouden er ook veel grote kids mee gaan. Maar goed, er was hier nog een bruiloft die om 1 uur zou beginnen en toen wij ons wilden gaan omkleden zaten zij nog niet eens in de kerk. Renske en ik vonden het dus wel prima en liepen rustig terug iets na 2en om naar de kerk (buiten de poort) te gaan. Helaas, iedereen was al vertrokken. We hadden het geluk dat we nog iemand troffen die ook die kant op ging. Vol enthousiasme stapten wij de kerk in, aangezien de dienst nog niet begonnen was. Achteraf hoorden we dat precies op het moment dat wij binnen stapten het bruidspaar werd aangekondigd. Ik snapte ook al niet waarom iedereen omkeek. Na de dienst was de receptie hier op het terrein, waar wij het presteerden om weer precies op het verkeerde moment de deur te passeren. Er hing namelijk een groot lint, die de beide bruidsparen door zouden knippen. Maar omdat het zo hard regende passeerde iedereen daar om naar binnen te gaan. Zo ook wij, echter toen wij er onder door liepen werd er door de microfoon geroepen dat er vanaf dat moment niemand meer via die ingang naar binnen mocht.

Inmiddels is mijn verhaal toch weer langer dan de bedoeling was, dus zal ik de rest van de verhalen bewaren voor de volgende keer!