Verhuizen!!!

Helaas moest ik in Uganda van weblog wisselen. In alle haast heb ik toen voor deze weblog gekozen. Dit was namelijk lekker makkelijk en vooral ook snel gedaan. Iets dat met de internetsnelheid van Uganda erg prettig is.

Nu ik weer in Nederland zit, heb ik iets meer tijd om een echte mooie weblog te bouwen.

Stiekem ben ik dus ook best wel trots op het resultaat. Een weblog, die qua lay-out veel beter bij mij past. Nu ben ik dus ook weer helemaal klaar voor mijn volgende trip. Alhoewel ik nog niet precies weet wanneer het gaat plaatsvinden, hoop ik eigenlijk komende zomer (juli/augustus) 2 a 3 weekjes weer door te brengen bij Noah's Ark. Zodat ik weer even kan genieten van mijn thuis in Afrika.

Dus voor iedereen die het leuk vindt: tamargoossens.wordpress.com

Enne, ook daar kun je je weer aanmelden om automatisch bericht te krijgen als ik weer iets plaats. En wees niet bang. Zolang ik in Nederland ben, zal ik niet/amper wat plaatsen!!!

24/7 Genieten van de kids

Zoals beloofd, een laatste update. De afgelopen periode was voor mij extra bijzonder, doordat ik 24/7 omgeven werd door kinderen. Door de situatie met Piet en Pita en het verlof van Renske, mocht ik tijdelijk de leiding van de nurses op me nemen. Aangezien we met de nurses voor alle babies en zieke kinderen zorgen, was dit een super leuke uitdaging voor een bijna co-schapper.

Hierdoor zat ik bijna dagelijks in het ziekenhuis. Ik wilde er dolgraag voor vechten dat al 'mijn kids' geopereerd en gereviewed zouden zijn voordat ik terug zou moeten naar Nederland. Maar daarnaast heb ik nu met eigen ogen mee mogen maken, hoe we hier af en toe moeten vechten voor de levens van deze kids. Een jongetje (1 jaar) had al een half jaar TB medicatie geslikt en was daarmee klaar met zijn behandeling, toen de koorts weer terug kwam. Hij had last van hoge koortspieken en gewichtsverlies. Zou het dan toch nog de TB zijn, of iets anders? Na vele onderzoeken en vele overleggen tussen de verschillende artsen is er uiteindelijk besloten om wederom voor TB te behandelen. Helaas knapte hij ook daar niet van op. Hierdoor moest hij met een tweede behandeling starten die nog veel intensiever is, met o.a. de eerste maand iedere dag een injectie. We hadden niet veel keus, toch voelt het naar, als je ziet dat het ventje aan het vechten is voor zijn leven en in zijn korte leventje al zoveel heeft moeten verduren. Zo abrupt als ik in zijn leventje ben gekomen, heb ik hem helaas ook weer achter moeten laten. Gelukkig weet ik dat er iemand is, die weer net zo hard voor zijn leven zal vechten als daarvoor. Toch voelt het dubbel hem zo achter te laten. Na al die ziekenhuisbezoekjes bouw je toch een bijzondere band op.

Maar ook een van onze nieuwe kids heeft ons veel zorgen gebaard. Hij kwam ernstig ondervoed binnen. Hij had vaak koorts, dan weer diarree, verkouden, altijd hoesten, een slechte huid. Onze angst was HIV. Tijdens het wachten op de uitslag, voelde ik me ineens hondsberoerd. Gelukkig was de uitslag negatief. Na de nodige testen voor TB en andere ongein, lijkt het erop, dat alles het gevolg is van zijn ondervoeding. Alhoewel dat ook erg vervelend is, is het ook een hele geruststelling.

Ondanks dat de reden achter een ziekenhuisbezoek over het algemeen niet leuk is, waren onze uitstapjes altijd een feest. Een 'zieke' + enkele gezonde kids en ik. Voor hen was het vaak de eerste keer dat ze met het openbaar vervoer reisde, hetgeen voor veel hilariteit zorgde. Bovendien was het met zoveel kids altijd gezellig in de wachtkamer. Vooral de eerlijkheid van kinderen blijft heerlijk.

's Avonds bleef ik lekker in de feeststemming, tijdens mijn dagelijkse pyamaparty met enkele kids. Alhoewel sommige kids dachten dat ze wel konden reserveren voor enkele weken, had ik iedere dag weer andere kids over de vloer. Wat chipjes of popcorn met een beetje fris erbij, een spelletje of een boekje voorlezen en de avondparty was weer compleet.

En toen stond ik ineens weer in Nederland. Een grote kamer, helemaal alleen. Alhoewel ik best zin heb in mijn co-schappen is het toch ook wel ongezellig. Geen geklets 's avonds in bed, 's ochtends niemand die je wakker komt maken met de vraag of het al tijd is om op te staan rond 5 uur 's ochtends. Of die midden in de nacht komen vragen of je de lamp in de badkamer wil aandoen. Geen kids die door je raampje komen turen of je nog in huis bent.

Gelukkig zijn de vooruitzichten goed. De drieling heeft namelijk besloten dat ze ook doktoren willen worden en dan samen met mij een kliniek gaan runnen. Mary is zelfs al begonnen met oefenen, terwijl ik probeerde het gewicht van iemand te bepalen op zo'n ouderwetse weegschaal, zat zij ondertussen ook aan de knoppen te prutsen. Ik wilde haar wegsturen, maar zij antwoordde heel bijdehand: neehee, ik moet toch oefenen voor als ik later dokter ben. Tja, het blijven toch echt fantastische meiden.

Inmiddels zit ik weer in Nederland en kijk ik terug op een fantastische tijd. Stiekem kijk ik ook alweer uit naar mijn volgende bezoek! :)

Toch jammer dat het weer niet paste!

Mission completed...

Op de valreep heb ik dit jaar mijn missie 'kindjes repareren' af kunnen ronden. Alle operaties waren in eerste instantie goed gegaan. Helaas had Brian pech, en had hij na ruim 4 maanden een nieuwe navelbreuk. De dokter was gelukkig erg welwillend en nog geen 4 dagen later lag hij weer op de operatiekamer, zodat ik dit nog net voor vertrek zou kunnen regelen.

Afgelopen dinsdag kon ik ook de bril van Tamar ophalen en daarmee was mijn missie voltooid!

P.s de laatste update volgt na aankomst in Nederland over mijn toch wel erg bijzondere tijd de afgelopen anderhalve maand!

Genieten in het regeringsziekenhuis

Terwijl een van de kinderen naast mij al lekker ligt te slapen tijdens zijn logeerpartijtje, heb ik mooi even de tijd om een kleine update te geven over mijn belevenissen van de afgelopen tijd. Maar allereerst voor iedereen een liefdevol en gelukkig nieuwjaar!

Met de missie om dit jaar alle kinderen te repareren, ging ik met Dave (3 jaar) en Tamar (7 jaar) op pad naar de eye clinic in Mulago (het grote regeringsziekenhuis). De eerste keer was meteen succesvol, de kids zouden 3 weken later geopereerd worden.

Samen met een van de aunties ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Aangezien je zelf je kind naar de OK moet brengen en daar ook moet blijven wachten totdat ze klaar zijn en het kind wakker wordt, was het dus onmogelijk om dit alleen te doen. En ach, stiekem is het ook een stuk gezelliger met zijn tweetjes, want hoewel je daar je ogen uitkijkt, is er verder bijzonder weinig te beleven. Met zijn 4tjes hadden we een privé kamer. Dat klinkt erg luxe, in de praktijk viel dat erg tegen. Onze muren waren namelijk gedecoreerd met een mengelmoes van schimmel en spinnenwebben. In de hoek hadden we een mini zwembadje, waarvan we hoopten dat het alleen maar water was en door het raam kwam een fris windje met een heerlijke eau de urine.

De eerste dag hebben we lekker wat rondgewandeld op het ziekenhuis terrein, aangezien we er al om 10 a.m. moesten zijn, terwijl de kids de volgende ochtend (!!) geopereerd zouden worden. Wij hadden het verzoek gekregen, of we vanaf ’s nachts de kinderen dan ook geen eten meer wilde geven. Ze zouden namelijk om 8 uur ’s ochtends beginnen met opereren. Echter hadden ze al 2 dagen geen water waardoor eerst al het linnen gewassen en gesteriliseerd moest worden. Zodoende begonnen ze om half 12 aan de eerste operatie en Dave en Tamar waren nummer 5 en 6. We hebben het geluk gehad dat wij de laatste 2 voor die dag waren, waardoor ze in ieder geval niet voor niks de hele dag (tot half 3 p.m.) zijn uitgehongerd. Er stonden namelijk nog 6 kinderen op de planning voor die dag, die rond half 2 te horen kregen dat ze die dag niet meer aan de beurt zouden komen.

De OK heb ik me enorm over verbaasd. Terwijl aan de ene kant ‘steriel’ gewerkt werd, liepen aan de andere kant, via dezelfde ingang, de patiënten in en uit. De uitslaapkamer was nog mooier. Dat was namelijk gewoon een brancard op de gang, met een half gordijn er omheen.

Rustig uitslapen zat er in ieder geval niet in, want ze probeerden de kids zodra ze de OK afkwamen wakker te maken d.m.v. pijnprikkels toe te dienen. Tja, this is Africa!

De ochtend erop was Tamar al vrij vroeg wakker, maar doordat haar ogen afgeplakt waren en ze dus niks zelf kon vroeg ze aan mij of ik haar pleisters er af wilde halen, zodat ze zich aan kon kleden. Had ik haar net uitgelegd dat het pas 5.45 a.m. was en dus nog tijd om te slapen, komt er een zuster 5 minuten later binnen stappen. Goodmorning, are you still sleeping? En hupsakee, daar ging onze gezellige sfeerverlichting, de Tl buis, aan. How are you and how are the patients? Fine, okay, see you! En weg was ze weer. Anderhalf uur later kwam er pas weer een zuster die echt naar onze kids kwam kijken en het verband eraf haalde.

In de tussentijd durfde we ook niet verder te slapen, omdat we verwachtten dat de zuster erg snel terug zou zijn. Al die tijd hebben we dus braaf op bed zitten wachten. Douchen hadden we ook al niet echt zin in, want het is maar de vraag of je er daar echt schoner van wordt. Het douche hokje is gemiddeld 1 m2. Hierin moet je een jerrycan + een teiltje meenemen. Dan is het de kunst om zo snel mogelijk je te wassen, zonder de muren aan te raken. Eenmaal een muur aangeraakt kun je namelijk weer van voren af aan beginnen.

En ondanks alle smerigheid + het urenlange wachten, heb ik van die paar dagen enorm genoten. De operaties zijn geslaagd en voor mij was het weer een hele ervaring. Tijdens de controles waren ze erg tevreden. Ik heb nog een bezoekje met ze te gaan om te kijken of Tamar ook een bril nodig heeft, maar daarna kan ik Tamar en Dave van mijn ‘to do’ list afstrepen. Tja het einde van mijn trip komt angstvallig dichtbij, maar gelukkig is mijn missie van dit jaar ook bijna volbracht. Zo niet, heb ik een goede reden om snel weer terug te gaan! ;-)

Ugandan mzungu sisters reunited

Dit jaar kreeg ik een heel bijzonder sinterklaascadeautje. Marleen belde namelijk die dag dat ze toch langs zou komen in Uganda. Een week later stond ik al op het vliegveld om haar te verwelkomen in ons Uganda! Voor de trouwe lezers daarom weer eens een oud en vertrouwd weblogberichtje van ons tweeën.

De eerste week heb ik Marleen meegenomen in mijn dagelijkse leventje hier en zaten we van maandag t/m vrijdag in het ziekenhuis met verschillende kinderen. Voor mij ook wel eens gezellig om even lekker te kunnen kletsen als je 5 uur zit te wachten. Niet dat de kids niet gezellig zijn, maar een kind van nog geen jaar zegt nou eenmaal niet zoveel.

Op zaterdag hebben we genoten van ons oude vertrouwde chillplekje in Jinja, de Bujaghali Falls. Helaas waren de watervallen er alleen niet meer, desalniettemin hebben wij alsnog van ons dagje uit genoten.

De week erop begon weer hetzelfde, oftewel nog meer ziekenhuisbezoekjes. Maar vanaf woensdag hebben wij van onze driedaagse vakantie genoten. Wij hebben ons leven nog maar een keer geriskeerd door met de bus af te reizen naar het westen van het land om onze Ugandeze familie op te gaan zoeken. Waar mensen in Nederland al klagen over 1 minuut vertraging van de NS, werden wij rustig 2 uur aan de kant van de weg gezet met de mededeling dat de bus kapot was. Achteraf bleek dat onze chauffeur vond dat hij te weinig passagiers had en daarom dus aan het wachten was op de volgende bus van zijn maatschappij. Helaas voor hem, zat die te vol en moest hij alsnog met ons op pad. Helaas voor ons probeerde hij die 2 uur tijdsverlies weer in te halen, waardoor wij erg blij waren toen wij levend en zonder kleerscheuren onze bestemming bereikt hadden. (Verder is Uganda echt heel veilig hoor ;-) )
De familiereünie was verder een groot succes.

Daarna hebben we ook hier de kerst weer samen mogen vieren met de kids, net als vier jaar geleden.

Dit was weer even een update van ons samen, wij gaan nu nog even genieten van ons laatste avondje samen, na een super gezellige twee weken.

Liefs Marleen en Tamar!

Merry X-mass

Lieve vrienden, familie en andere lezers van mijn weblog,

Het is inmiddels al weer een hele tijd geleden dat ik een update op mijn weblog geplaatst heb, maar door alle drukte en gezelligheidhier, gun ik mezelf eigenlijk geen tijd om op de computer te gaan. Na de kerst volgt er weer een uitgebreide update.
Voor nu wilde ik jullie allemaal op de valreep nog even een hele fijne kerst wensen!!

Veel liefs vanuit Uganda!

Mooie en moeilijke momenten

Terwijl ik een klein hummeltje op mijn schoot in slaap aan het wiegen ben, heb ik mooi weer even de tijd om een kleine update te geven van de afgelopen tijd.

Hoe vaker ik naar het ziekenhuis ga, hoe meer ik ervan geniet als ik weer gewoon een dag in het kinderhuis ben. De weeïge poeplucht bij het betreden van het kinderhuis 's ochtends vroeg, is misschien niet de lekkerste lucht, maar voelt inmiddels wel erg vertrouwd. De omhelzing van alle baby's zodra je het kinderhuis komt binnenlopen en het AUNTIE TAAAAAAAAAAAAAAAAAAMAR gezang dat je toegezongen (geschreeuwd) wordt zodra de oudere kinderen je binnen zien komen voelen heerlijk. Maar ook de standaard ‘How are you?' groet van de aunties, iedere keer weer als ze je tegen komen, het gegein onderling. Ja het voelt echt als thuis zijn.

En ook in het kinderhuis krijg ik de kans om lekker doktertje te spelen! De kinderen grijpen iedere kans om een klein beetje aandacht te krijgen met beide handen aan, waardoor ze voor de meest minuscule wondjes bij me komen. En al zeg ik het zelf, ik ben een wonderdokter. Met mijn kleine beetje ranja in een spuitje, hetgeen uiteraard druppelsgewijs toegediend moet worden, heb ik vele wonden geheeld en pijn weggenomen.

De laatste 2 weken was een bijzondere periode en heb ik echt 24/7 van de kinderen mogen en kunnen genieten. Renske moest helaas halsoverkop naar Nederland, maar hierdoor kreeg ik wel de kans om ook eens even te oefenen hoe het is een gezinnetje te hebben. Zefanja bleef namelijk bij mij achter en wat is het leuk om 's avonds uitgebreid de tijd te hebben iemand in bed te leggen.
Het is goed te zien dat onze kids wel een eigen plekje hebben, want het gemak waarmee mensen hier hun kinderen afstaan blijft onbegrijpelijk. Wij zijn blij met de komst van ieder kind, ook al hebben we er inmiddels 131. Toch maakt het me ook iedere keer weer boos en verdrietig, aangezien het altijd gepaard gaat met een triest verhaal. Ik heb wat dat betreft zoveel vragen, maar ik ben maar gestopt met zoeken naar antwoorden, want je krijgt ze toch niet.

Hosea was het eerste jongetje dat binnenkwam. Zwaar ondervoed, letterlijk vel over been, al 1.5 jaar oud, maar hij woog slechts 6 kg en dat alles door ouders die weigerden voor hem te zorgen. Zijn moeder was er klaar mee, nadat de vader weigerde support te geven en heeft hem zonder blikken of blozen bij zijn opa achtergelaten. Hij heeft hem met hetzelfde gemak teruggebracht naar zijn zoon, die samen met zijn nieuwe vrouw besloot dat het beter zou zijn als hij er niet was en de goedkoopste manier om dat te bewerkstelligen is door simpelweg geen eten te geven. Zodra hij dan gepoept had, kreeg hij er ook nog een pak rammel bij. Het resultaat is een manneke zonder zelfvertrouwen, angstig en geliefd door niemand. Langzaam aan zien we het mannetje opbloeien.

Een dag later kregen we Kaireh, hij was bij de weg achtergelaten toen hij een week oud was en is daar opgepikt door een barmhartige samaritaan. Helaas had zij er na 2 maanden ook genoeg van, waardoor hij dus wederom achtergelaten werd.
Vooral de nieuwe baby's, die in het begin wat extra zorg nodig hebben, gaan niet meteen het kinderhuis in. Dus daarom neem ik hem tot op heden 's avonds altijd mee. Wat is dat heerlijk, zelfs al is het midden in de nacht om voor zo'n klein ventje te mogen zorgen. Tja om een lang verhaal kort te maken, doe ik hier eigenlijk niks anders dan GENIETEN!

Maar afgelopen week kregen wij hier ineens ook schokkend nieuws, zoals sommigen wellicht al gehoord hebben. Piet en Pita zouden voor twee weken naar Zuid Afrika gaan, maar eenmaal daar aangekomen zijn ze beroofd. Het was echter niet alleen een beroving, maar er is ook op ze geschoten, waarbij Pita was geraakt in haar hoofd. Los van het feit dat het voor hen zelf verschrikkelijk is, deed het me nog meer pijn om de kinderen hier te zien. Dezelfde avond nog zat de hele Noah's Arc familh in de kerk om voor hen te bidden. Gelukkig lijkt het de goede kant op te gaan, de operatie heeft ze goed doorstaan en ze is zelfs al van de IC af.

Wachten, wachten en nog langer wachten...

Ieder jaar is het toch weer de vraag, wat zal ik dit jaar mogen doen? De eerste week kwam de eerste meevaller, ik mocht gaan meehelpen in de kliniek. Inmiddels ben ik daar ook alweer mee gestopt. 95% van de patiënten die op bezoek komen spreken namelijk geen Engels. Daarnaast heb ik al enigszins geleerd hoe het werkt hier in een kliniek. Iedereen die zegt dat ze zich niet goed voelen test je op malaria d.m.v. een klein bloedtestje. Komt daar niks uit, dan prik je nog een keer, dat vinden ze hier namelijk handig, om het volledige bloedbeeld te bekijken. Komt daar ook niks uit, dan zal het wel een klinische malaria zijn en behandel je dus gewoon voor malaria. Bovendien is het ook nog eens zo dat het spreekuur na regen regelmatig erg rustig is en ik heb geen rust in mijn kont. Zij genieten ervan om lekker niks te doen, maar ik ga dan veel liever bij de kinderen zitten. Dus dit hoofdstuk is weer afgesloten.

Al snel kreeg ik er een tweede projectje bij: kinderen repareren. We hebben hier namelijk een aantal kinderen met een navelbreuk rondlopen, twee kids die scheel zijn en nog wat kleine dingen. Allemaal niet heel urgent, maar wel fijn als er een keer wat meegedaan word. Als ik dat leuk vond, mocht ik dat aan gaan pakken. En zo zat ik de afgelopen tijd, en eigenlijk nu nog steeds, minstens eenmaal per week in het ziekenhuis.

Het eerste kind waar ik mee op stap mocht was Eva. Eva is 6 jaar en loopt sinds dat wij haar hebben (ca. 6 maanden oud) met haar mond open. Dat betekende een bezoekje aan de KNO arts in Mulaga (het regeringsziekenhuis). De zorg in zo'n ziekenhuis is redelijk en het grootste voordeel is dat alles gratis is. Dit betekent echter wel dat je uren geduld moet hebben.

Zodoende ging mijn wekker die ochtend om exactly 5.00 am. Het systeem in Uganda is namelijk zo: als patient vertrek je zo vroeg mogelijk van huis, zodat je uiterlijk rond een uur of 7 aanwezig bent want in principe zijn de artsen er vanaf 8 uur.

Als arts neem je dan uitgebreid de tijd om eerst je ronde over de afdeling te lopen. Dan kom je eens kijken op de poli, groet je alle nurses, ga je even koffie drinken, ga je nog even met alle nurses kletsen om vervolgens een keer richting je spreekkamer te gaan. Inmiddels is het een uurtje of 11 als de eerste patiënten gezien worden. Als blanke is het helemaal leuk, want aangezien ik tot op heden iedere keer de enige blanke was die zat te wachten wordt je al die uren ongegeneerd aangestaard.

Maar goed, na al die uren wachten mochten wij de consultkamer binnen. Er werd geconcludeerd door de arts + zijn 5 (!!) co-assistenten dat er een operatie nodig was aangezien zowel haar keel als neusamandelen vergroot waren. Dat veroorzaakte moeilijkheid 2, de operatie assistenten waren er namelijk niet. Dus moesten we volgende week maar terugkomen om die afspraak te maken.

Bezoekje 2 was een nog grotere grap. Na de gebruikelijke 5 uur wachten zagen we de operatie assistent eindelijk die van voren af aan de hele anamnese af ging nemen. Het klopte echt. Een operatie was nodig. Nou mevrouw, dan mag u naar de afdeling gaan om daar de operatie te boeken. We hebben alleen een klein probleempje, de wachtlijst is t/m augustus 2013(!!!!). Ik heb vriendelijk bedankt en ben maar weer huiswaarts gegaan.

Inmiddels heb ik gelukkig al wel in een andere kliniek een afspraak kunnen maken. Daar kost het dan wel 200 euro, maar ja anderhalf jaar wachten is ook geen optie. Helemaal niet aangezien ze in Mulago er ook nog eens een handje van hebben om operaties tot 3 a 4 keer toe uit te stellen. Nu is ze 5 december aan de beurt. De arts was zelfs zo lief om de operatie gratis uit te voeren, zodat we alleen de rekening van het ziekenhuis hoeven te betalen. Hij vond het namelijk erg sneu voor ons als organisatie. Ook is mij beloofd dat als het ziekenhuis geen bezwaar maakt, aangezien ik relative (?) ben, ik weer mee mag naar de OK!!